Om 20.30 uur ben ik door Loek bij de vertrekhal op Schiphol afgezet en hebben we voor 3 maanden afscheid van elkaar genomen (............). Schiphol heb ik bij het vertrek nog nooit zo stil gezien, maar wie gaat er dan ook uitgerekend op oudejaarsavond op reis?? De vlucht met Arkefly was mooi op tijd. Na een vlucht met tussenstop op Bahrein ben ik op Nieuwjaarsdag aangekomen in Kathmandu. De bagage was er en het regelen van het visum was snel gebeurd. Vervolgens richting uitgang. Leuk was het om mijn naam te horen; Bharat, de coördinator van Cross Borders in Nepal, had mij van de foto (die we vooraf hebben moeten opsturen) herkend. Gelijk met mij waren4 andere groepsleden (Maaike, Jeroen, Gill, Kalpana en Jibbe) gearriveerd. Met een busje werden we door de heksenketel van het verkeer in Kathmandu naar hotel Mustang gebracht. Na de verdeling van de kamers even bijgekomen en vervolgens met elkaar gegeten bij restaurant Gaia, een plek die bij alle vrijwilligers in Kathmandu bekend schijnt te zijn.

2 januari
Na een niet zo'n geweldige nachtrust (koud en onrustig van alle nieuwe indrukken en de reis) te voet op pad door Kathmandu. Een claxon of bel is hier belangrijker dan een rem. Wat een andere wereld is het hier toch. Veel speelt zich op straat af. Stalletjes met eten, souvenirs, ijzerwaren en wat niet al. Intussen moet je ook goed blijven opletten op het verkeer wat zich overal langs wringt. En niet alleen het geluid, maar ook de geuren die je overal ruikt horen duidelijk bij het straatbeeld. En dan niet te vergeten de vele keren dat je wordt aangeklampt door bedelaars, mensen die je schoenen willen poetsen, taxichauffeurs, riksjabestuurders, verkopers van tijgerbalsem enz. Ook moet je wennen aan het fenomeen afdingen. Ook al is de vraagprijs naar onze begrippen nog steeds belachelijk laag, als je niet afdingt dan doe je iets verkeerd. En zo blijf je dus constant bezig door allerlei lieden van je lijf te houden (en sommigen kunnen echt lang volhouden) en het onderhandelen met verkopers. Cursussen onderhandelingsvaardigheid, waar ze in Nederland een vermogen voor betalen, doe je hier spelenderwijs en gratis.

Inmiddels beschikt de hele groep ook over een lokale SIM-kaart, zodat we elkaar als groep kunnen bereiken. Dat is heel prettig omdat de contacten met je medevrijwilligers van grote waarde kunnen zijn als je in praktijk aan de slag gaat. Dat halen van een (prepaid) SIM-kaart gaat hier overigens niet zomaar: een pasfoto, een formulier, 4 (!) handtekeningen, paspoort, fotokopie van paspoort met visum en dan is het eindelijk geregeld.

‘s-Middags met een aantal medereizigers met de taxi naar de Pashupatinath tempel, de belangrijkste Hindoetempel van Nepal, gelegen aan de Bagmati rivier. Het reizen per taxi is hier een attractie op zich. Het begint bij het bepalen van de ritprijs, want dat moet je vooral vooraf doen. Uiteindelijk kom je dan voor een rit van ruim een half uur uit op het schandalig lage bedrag van 200 roepies (ongeveer 2 euro) uit. Maar dan de rit: constant heb je het gevoel dat je aan het spookrijden bent. Al claxonnerend en slalommend gaat het door het chaotische verkeer. Verkeersregels worden hier vooral als een soort richtlijn gezien. In ieder geval staat vast dat men hier links rijdt; verder is zo ongeveer alles geoorloofd. En tot mijn verbazing gaat het steeds goed.

Het tempelcomplex is erg mooi; het staat niet voor niets op de wereld erfgoedlijst. Op deze plek worden aan de oever van de rivier ook crematies uitgevoerd. En dat gebeurt gewoon in het openbaar, iets wat voor ons erg vreemd is. Rond het complex zwerven ook koeien en talloze apen.

Hierna hebben we nog een bezoek gebracht aan de Boudhanath Stupa, die eveneens op de wereld erfgoedlijst staat. Een erg indrukwekkend bouwwerk. Het was inmiddels later in de middag en dat bleek een tijdstip waarop talloze mensen in processie rond de stupa liepen. Daarbij prevelen ze gebeden en draaien ze de gebedsmolens die in de muur zitten. Erg mooi om dit mee te maken.

's-Avonds gingen we naar Club 1905, een restaurant gelegen in een soort groene oase in de stad. Dit is de plek waar we de komende dagen met het introductieprogramma, te beginnen met het diner in Club 1905, aan de slag gaan. Inmiddels is de groep ook bijna compleet.

3 januari
De echte introductie begint de volgende morgen bij het ontbijt met een uitgebreide introductie van het werk van de Stichting Veldwerk. We kregen ook allemaal een uitgebreide map met informatiemateriaal over Nepal en de diverse plekken die we de komende dagen gaan bezoeken. En... een boekje voor de lessen Nepalees, waar we na de introductie mee aan de slag gaan. Dat doen we klassikaal door het opzeggen van de woorden en zinnetjes en ik moet zeggen dat ik dat wel lastig en veel vond. Het is een taal die totaal niet lijkt op iets wat wij herkennen en om dan in zo'n korte tijd zoveel woorden en zinnen te leren (en vooral ook te onthouden) valt niet echt mee. Ik denk dat ik de komende tijd op mijn werkplek hier wel meer mee kan doen bij de contacten in de Engelse lessen. Zij leren van mij Engels; ik van hun Nepalees heb ik bedacht.

Intussen beginnen ook de contacten met de medereizigers te groeien waardoor je elkaar beter leert kennen. Het is de groep die elkaar de komende tijd nodig heeft en dan is het wel erg fijn als de contacten goed zijn.

Het fenomeen 'power cut', hetgeen inhoudt dat de hele stad uren lang zonder elektriciteit zit, hebben we inmiddels al een aantal keren mogen ervaren. En dan ervaar je pas hoe wij gewend zijn aan en hoe vanzelfsprekend wij het vinden dat we doorlopend allerlei voorzieningen hebben. Hier maakt de dagelijkse stroomonderbreking gewoon deel uit van het bestaan. Men ondergaat het; het woord 'schadeclaim' is hier niet bekend. En het kan nog erger: doordat de stroom uitvalt, blijkt dat we 's-morgens ook geen stromend water hebben. 'This is Nepal.....'

4 januari
We vervolgen de introductie de volgende dag met de Nepalese lessen. Verder krijgen we de komende dagen nog een instructie over het lesgeven als vrijwilliger. De introductieperiode wordt vervolgd met een 3 daagse excursie naar het Chitwan National Park en een 3-daagse verblijf in Pokhara. En daarna is het over met de toerist spelen: we gaan daarna allemaal naar onze werkplekken om aan de slag te gaan.

Voor nu zeg ik: Namaste!!