De introductieperiode zit erop. Een redelijk intensief programma met Nepalese les (erg ingewikkeld, weet niet of dat wat gaat worden), een inleiding over de cultuur en het lesgeven in Nepal, gevolgd door excursies naar het Chitwan National Park en naar Pokhara.

Deze periode is tevens bedoeld om elkaar beter te leren kennen, want dit zijn de contacten waar we de komende weken van afhankelijk zijn. Van de excursies naar Chitwan en Pokhara heb ik 2 fotoalbums geplaatst; die geven volgens mij een aardig beeld van wat we beleefd hebben.

Opvallend is dat het leven hier in Nepal een beetje begint te wennen. Zelfs de dagelijkse 'powercut' gaan we normaal vinden. Keerzijde van deze powercut is dat men hier veelvuldig gebruik maakt van generatoren. Plekjes die normaal gesproken een oase van rust (Chitwan) zouden zijn worden nu opgeluisterd door het voortdurende geronk van generatoren. En over de milieuvervuiling maar niet te spreken... Dit is overigens niet iets wat ik me van mijn vorige bezoeken aan Nepal kan herinneren: toen deed dit fenomeen zich helemaal niet voor. In al die jaren is de vraag naar energie alsmaar toe genomen, maar is de capaciteit gelijk gebleven. En het ziet er niet naar uit dat dit op afzienbare termijn beter gaat worden. In tegendeel. Oftewel... This is Nepal....

Na een lange busreis (7 uur) zijn we weer terug in Kathmandu. Het verkeer hier is echt wennen. Je moet toeteren als je wilt inhalen en het gevolg daarvan is dat het hier een kakafonie van geluid is. Ze halen hier ook op de gekste plaatsen in, maar het gaat altijd weer goed. Het verkeer bestaat hier voornamelijk uit bussen en vrachtauto's en die zien er doorgaans uit alsof ze zo uit elkaar kunnen vallen. En soms gebeurt dat ook aan de pechgevallen langs de weg te zien.

De groep begint nu ook uit elkaar te vallen. Gisteren zijn Jarra en Maartje naar hun werkplek in Pokhara gegaan en vandaag zijn Maaike en Hilde naar hun werkplek in Chitwan vertrokken. Morgen (donderdag) gaan Jeroen en ik naar Sankhu; heel benieuwd hoe het daar is. Overigens heb ik begrepen dat de monniken holiday hebben tot begin februari en dat ik dus niet meteen in het klooster aan de gang kan. Jammer, want ik zou het nu wel leuk vinden om op mijn eigen plek aan de gang te gaan. Ik ga dus de komende weken met Jeroen mee naar het kinderhuis in Sankhu om te kijken wat ik daar kan doen. De komende tijd ga ik dus echt aan het werk hier en ik ben heel benieuwd hoe dat gaat bevallen. Het zal soms best wennen zijn en ook het gemis van het thuisfront laat me nog niet helemaal los. Dat zal denk ik wel beter gaan als ik eenmaal op mijn plek zit.

Verder wil ik iedereen hartelijk bedanken voor de leuke reacties op mijn weblog. Het is erg leuk om te ervaren hoe jullie op afstand met me meereizen.

Voor zover een hartelijke groet uit Kathmandu!