Sinds 13 januari 'woon' ik in Sankhu. Sankhu is een oud plaatsje, dat eens een belangrijke halteplaats was op de handelsroute van Kathmandu naar Lhasa (Tibet). Het dorp bestaat uit een aantal kronkelende straatjes met diverse winkeltjes en diverse tempels. Het ligt op zo'n 25 kilometer van Kathmandu. De bus doet er 1 ½ uur (soms 2 uur) over. Komt omdat de bus meer stilstaat dan rijdt. Haltes zijn er niet of nauwelijks; je gaat gewoon ergens staan en steek je hand op. Op de treeplank hangt een jongen die door middel van klopsignalen op de zijkant van de bus aangeeft of het vehikel moet stoppen dan wel gaan rijden. Hij collecteert tevens de voor de rit verschuldigde roepies. De rit van Kathmandu naar Sankhu kost overigens maar 25 roepies (0,25 Euro). Op een gegeven moment is de bus zo vol dat hij bijna uit zijn voegen barst en er mensen zelfs hangend aan de buitenkant meerijden. En binnen is het zo vol dat je amper adem kunt halen; je krijgt er bijna claustrofobie van. Buiten de stad (binnen de stad is het kennelijk verboden) zit ook het dak van de bus vaak vol, vergezeld van geiten, kippen en handelswaar.

In Sankhu logeren de vrijwilligers in een voor hen gehuurd appartement, dat bestaat uit 4 slaapkamers, een keuken annex woonruimte, een douche en een wc. Ieder heeft een eigen kamer en dat is op zich erg prettig. De douche is heel apart: de vloer bestaat uit een hurktoilet (die we overigens niet gebruiken; er is ook nog een 'normale' wc), 4 spijkers in de muur om je spullen aan op te hangen, een gasfles en een geiser. Maar het belangrijkste: het is een functionerende warme douche! Althans als je niet vergeet om de waterpomp aan te zetten als er stroom is. Je ziet hier namelijk overal waterreservoirs, waar zo'n 1000 liter water in gaat, op het dak staan. Maar als je vergeet het water op te pompen heb je dus geen water.

In Sankhu doen we boodschappen bij de diverse kleine winkeltjes. Er is bijna alles te krijgen wat we nodig hebben. Koken doen we met de groente die voorhanden is en dat betekent dat vooral mijn fantasie en creativiteit de komende weken wat verder ontwikkeld gaan worden. Het heeft ook wat om bij de plaatselijke winkeltjes wat onbekende dingen uit te proberen. Zo hebben we bij een theehuisje een heerlijke soort koek (kulpak) ontdekt. Heeft iets weg van boterkoek. En verder zijn er diverse andere baksels te bespeuren die we de komende weken nog eens gaan onderzoeken.

We bereiden ons voor op de powercut door een aantal minuten voordat deze ingaat de kaarsen alvast aan te steken. En omgekeerd kijken we op de klok wanneer de powercut voorbij is om dan de lampen aan te doen en de diverse opladers van laptops, camera's en telefoons in de stopcontacten te doen. De powercuts hebben overigens een redelijk grillig schema; geen enkele dag is hetzelfde. Het enige wat zeker is dat je 12 uur per dag zonder stroom zit.

Deze maand vindt in Sankhu een soort festival plaats, die duurt van volle maan (15 januari) tot de volgende volle maan (medio februari). Het schijnt zo te zijn dat dit festival zo bekend is dat iedereen uit de wijde omgeving er op zijn minst 1 keer geweest moet zijn. Mensen begeven zich naar een tempelcomplex aan de (heilige) rivier Sali Nadi om zich in het koude water te dompelen. Een heel kleurrijk schouwspel, vooral door de vrouwen die zich in rode gewaden hebben gehuld. Erg boeiend om te zien en te ervaren.

En nu wat het werk betreft:

Zoals ik in mijn eerdere verhaal al schreef, hebben de monniken tot 1 februari holiday en kan ik daar dus tot die tijd niet terecht. Wel heb ik met Anna, mijn voorgangster, het klooster nogmaals bezocht en (opnieuw) kennis gemaakt. Jangchup is daar mijn contactpersoon en Karma Tharchen is een soort hoofd van de monniken. Hun plaatsen moet ik de komende tijd nog eens goed duidelijk zien te krijgen. Met Anna heb ik ook het klaslokaal bezocht en ze heeft me de boeken en schriftjes laten zien. Ze heeft voor naambordjes per klas gezorgd en dat is erg handig. En ze heeft gezorgd voor een mooi overdrachtsdocument, zodat ik me wel kan voorbereiden. Bovendien staat op mijn kamer een kleine bibliotheek met schoolboeken, spelletjes, potloden en dat soort zaken.

In de tussentijd houd ik mij met diverse klussen op Hamro Gaun ('Ons Dorp'), het ecoproject van de Stichting Veldwerk, bezig. Hier is een dagverblijf voor 35 kinderen van moeders die aan het werk moeten om in hun onderhoud te voorzien. In dit zgn. daycarecenter werkt Jeroen. Daarnaast is er een weeshuis voor 30 kinderen, die overdag gewoon naar school gaan maar op Hamro Gaun wonen. Het hele project ziet er erg mooi en verzorgd uit. Er wordt deels gekookt op zonne-energie met een grote zonnespiegel, er wordt op beperkte schaal energie opgewekt met waterkracht en er zijn plannen om met zonnepanelen geheel onafhankelijk van het lichtnet te geraken.

Ik heb me hier bezig gehouden met het begeleiden van wat jongens die een waterloop moesten ontdoen van overhangende beplanting en het uitgraven van overtollig zand. Voelde me een soort koloniaal, maar dit soort begeleiding schijnt wel nodig te zijn. Ze doen ook precies wat je zegt; betekent dat je min of meer ook voor ze moet denken.

Een andere klus was het op maat maken van bamboepalen en het verwijderen van knoesten voor het bouwen van een soort theehuisje op het terrein. Dit gebeurde onder begeleiding van een timmerman, die de maten redelijk grof nam waardoor je een aantal keren 2 keer moest zagen om op de juiste maten uit te komen. Was nogal veel en vermoeiend werk met een handzaag en dan te bedenken dat hij (de timmerman) een dag later met een cirkelzaag aan kwam zetten. Op mijn vraag waarom hij daar niet eerder mee was gekomen was het antwoord: 'I forgot'. Overigens was dit bamboe-gedoe niet helemaal mijn ding, maar je moet toch wat zolang de monniken hun vakantie aan het vieren zijn...

Leuk was dat Noor en Jibbe uit Dhading een paar dagen bij ons op bezoek zijn geweest. Zij hadden vrij van hun project in verband met examens. Ik heb hen kunnen rondleiden langs de diverse interessante punten in Sankhu. Ook weer het festival bezocht, dat met het verstrijken van de tijd steeds drukker wordt. Wij hebben er een mooie 'thikka' op het voorhoofd gekregen, weet alleen niet precies wat het betekent. Wat ook heel bijzonder is dat in Sankhu zelf tijdens het festival er elke dag een heel spektakel plaatsvindt. Je ziet dan een man in een wit gewaad die zich over de grond rollend voortbeweegt, gevolgd door een groep in rode gewaden geklede vrouwen en een man met een soort kruik op het hoofd. De vrouwen prevelen aan een stuk een gebed en gieten af en toe wat water in de kruik die de man op het hoofd draagt. Heel bijzonder, maar ook hier jammer dat de betekenis niet echt duidelijk is.

In de weekends gaan we terug naar Kathmandu om de andere groepsleden te ontmoeten, te internetten en dat soort zaken. En vanaf 1 februari hoop ik eindelijk met de monniken in het klooster aan de slag te gaan.

Tot zover, namaste!