Deze week dus eindelijk begonnen aan mijn werkzaamheden bij het klooster. Al moet ik erbij zeggen dat alle monniken nog steeds niet aanwezig zijn; met name de oudere monniken komen pas komende week (vanaf 8 februari) terug. Ik heb dus nog niet al mijn klassen gehad.

Maar goed, in ieder geval ben ik begonnen. Mijn eerste werkweek ziet er als volgt uit. Om 08.15 te voet op pad via een stenen trap naar het klooster, een wandeling van ruim 20 minuten. Is best een pittige wandeling en ik moet onderweg regelmatig even uitblazen om bij het bovenkomen niet helemaal op apegapen te liggen.

Bij het klooster bestaat mijn eerste begroeting uit het blaffen en tekeer gaan van een grote hond, met een grote ketting vastgezet aan een boom. Ik weet niet of de vredelievende leer van Bhoeda op honden van toepassing is, maar bij dit exemplaar was daar niet veel van te merken. Maar zolang je er voor zorgt buiten het bereik van zijn ketting te blijven kom je zonder kleerscheuren verder. Volgens Jangchup, de contactpersoon in het klooster, moet de agressie van de hond de komende tijd afnemen naarmate hij mij vaker ziet. Ik heb aan het einde van deze week inderdaad het gevoel dat het grommen en blaffen wat minder wordt, maar ik blijf blij met zijn ketting.

Mijn eerste lessen beginnen met class 1a, bestaande uit jongens van 10-12 jaar oud. Een lastig begin omdat ik nog even moet zoeken waar ze gebleven zijn. Bovendien zijn ze erg druk. Ze kakelen hardop met elkaar en zijn nauwelijks te bewegen tot enige aandacht voor mijn lessen. De handover van Anna, mijn voorgangster, is overigens een belangrijke hulp; zij liep tegen dezelfde problemen aan. Eerst even kijken of ze het alfabet en de bijbehorende plaatjes goed kunnen plaatsen en dat is geen probleem, dat kennen ze. Daarna in de boekjes kijken en de draad oppakken waar Anna gebleven was. En dan wordt het wat moeilijker, als je een Engelse tekst met ze doorneemt en vraagt of ze in hun eigen woorden willen vertellen waar het verhaal over gaat. Dat lukt dus niet. Ze zitten je dan schaapachtig aan te kijken, zo van waar heb je het over? En als je dan probeert een invuloefening met ze te doen schrijven ze de oefening compleet met de blanco streepjes in hun schrift over. En het was nu juist de bedoeling dat ze het woordje op de streepjes zouden invullen....

Als afronding van de les heb ik een memoryspel tevoorschijn gehaald en daar zijn echt gek op. Daar krijg je ze stil mee, maar Engels leren ze er niet mee.

Daarna class 1b met ongeveer dezelfde beleving, zij het dat daar wat oudere leerlingen bij zitten die redelijk Engels beheersen en de oefeningen wel goed kunnen doen. Zij waren ook als eerste klaar en ik heb ze vervolgens gevraagd hun jongere medeleerlingen te helpen, waar ik erg mee geholpen was omdat zij in staat waren de bedoeling van de oefening in het Nepalees uit te leggen. En ook hier krijg ik de aandacht weer met het memoryspel (ze vragen ook al na ongeveer een half uur: 'game, teacher?').

Class 2 bestaat uit jongens van 12-15 jaar oud, die redelijk gemotiveerd zijn. Al blijft ook hier het probleem dat ze naar mijn idee lang niet altijd begrijpen war de teksten die ze lezen over gaan. Ze zijn graag bereid de teksten over te schrijven en daarmee zijn ze een tijdje zoet, maar wat ze er van opsteken... Ze zijn ook graag bereid om het verhaal klassikaal hardop te lezen, maar, zoals gezegd, ze begrijpen doorgaans totaal niet waar het over gaat. Overigens blijkt dat het Nepalese onderwijssysteem zo wekt. Gewoon veel papegaaien en overschrijven. En ik heb niet de illusie dat ik dat ga veranderen in de weken dat ik hier zit, maar frustrerend is het wel. Want ik zou ze zo graag iets zinvols willen bijbrengen. Soms zijn ook de boekjes volgens mij te moeilijk voor ze of staan er verhalen in die buiten hun beleving vallen. Ik had bijvoorbeeld nooit gedacht dat ik nog eens in eenTibetaans klooster het sprookje van de gelaarsde kat zou analyseren.... Of een verhaal dat gaat over een wandeling naar school waarbij je onderweg treinen en zo tegenkomt.... En dan zie je ook nog eens dat er in de boekjes zelf gewoon fouten staan. Ik ga daar echter niks aan doen omdat dat de verwarring nog groter maakt. We doen het er gewoon mee. Nog afgezien van het feit dat veel oefeningen in de boekjes onbruikbaar zijn omdat er in gekliederd is en alles al ingevuld is.

Om 12 uur lunch in het klooster, rijst met groenten en wat erbij; altijd vegetarisch. Mijn pauzes duren lang omdat class 3 er nog niet is, volgende week moet dat anders zijn.

En nu krijg ik class UKG: een regelrechte ramp. Ten eerste zijn ze buitengewoon rumoerig, ze letten totaal niet op en ze begrijpen echt niet waar ze mee bezig zijn. En ze geven me ook niet het gevoel er veel moeite voor te willen doen. Het is me ook gebeurd dat een leerling uit een andere klas hardop kakelend de les nog verder kwam verzieken en toen vond ik het genoeg: die heb ik er gewoon uitgestuurd ('get out, now!'). Dat hielp wel. Hij kroop in elkaar, sloop helemaal naar achteren in het lokaal en ging toen daar zitten. Maar rustig was hij daarna wel. En dan de oefeningen: bijna geen beginnen aan. Wat je ook voorleest of wat je ook doet, ze luisteren nauwelijks en ze zijn op zijn hoogst tot enig kopieerwerk bereid. Een spelletje memory wil nog wel lukken. Maar of ik daar de komende week mee doorkom...

Vervolgens naar Karma Tharchen, een van de belangrijkere monniken die ook als een soort schoolhoofd functioneert. Die geef ik privé les in zijn kamer. Daar zit ik dan geknield op een kussen op de grond tegenover hem. Hij begint met het pellen van een mandarijn waarbij hij de helft aan mij geeft. Daarna een beker warm water en dan pakt hij een boekje met Tibetaans-Engelse teksten. Die leest hij dan hardop voor waarbij ik zijn uitspraak waar nodig corrigeer.

Tenslotte krijg ik de ABC-class, bestaande uit leerlingen van 8-10 jaar oud. En ook deze groep zuigt bijna al mijn energie op. Ook zij begrijpen niet waar de lessen over gaan en zijn niet echt bereid om datgene te doen wat ik ze vraag. Buitengewoon frustrerend. Ik denk erover om volgende week gewoon een van de beginboekjes (met veel plaatjes) te pakken om te kijken of dat wel lukt, anders zou ik het echt niet weten. Maar ik voel me na deze les wel als een uitgeknepen citroen.

De lesdag wordt afgesloten met thee (Tibetaanse thee met melk). In die theepauze moet ik de hoofden van sommige jongens insmeren met een zalf tegen een soort schimmel die ze oplopen doordat ze hun haar scheren met hetzelfde scheermes. Ze komen dan braaf een voor een naar mij toe en wijzen me de plekken aan die ik van zalf moet voorzien. Soms wijzen ze ook plekken op armen en benen aan die volgens mij niks te maken hebben met die hoofdschimmels, maar met een likje zalf op die plekken maak ik ze toch weer gelukkig. En zo speel je als vrijwilliger ook nog een beetje voor verpleger.

En na dit alles ga ik redelijk afgedraaid terug naar het appartement in Sankhu en ben ik eind van de week blij dat ik terug kan naar Kathmandu om met de andere groepsleden mijn ervaringen uit te wisselen. Gelukkig hoor ik overeenkomsten en van oud- vrijwilligers die hier nog rondlopen hoor ik dat het er allemaal bij hoort en dat het best goed komt. En daar houd ik me maar aan vast. Van René Veldt heb ik begrepen dat de derde week (en dat is de afgelopen week voor mij geweest) de moeilijkste week is en dat in die week bijna iedereen een dip heeft (en die heb ik nu dus).

Volgend weekend (11/13 februari) hebben we een weekend met elkaar om, halverwege de vrijwilligersperiode, onze ervaringen te evalueren. Ook dan kan iedereen zijn/haar ervaringen kwijt. Over dit weekend in een volgend verhaal meer.

Een hartelijke groet vanuit Kathmandu!

Namaste!