Het afgelopen weekend (11-13 februari) is de hele groep vrijwilligers weer bij elkaar geweest om elkaars wederwaardigheden op de diverse werkplekken aan te horen en om wat leuke dingen te doen. Met de lokale bus vertrokken we vanuit Kathmandu naar Barhabise, een plaatsje zo'n 100 km ten noordoosten van Kathmandu, in de buurt van de grens met Tibet. Een rit van ruim 4 ½ uur.

‘s-Middags een wandeling in de bergen gemaakt. Vaak word je onderweg aangesproken door met name kinderen in schooluniformen die vragen waar je vandaan komt, hoe je heet en hoe vaak je al in Nepal bent geweest. Zo werden we (Sunita, Maaike en ik) nu aangesproken door 2 meisjes en die nodigden ons uit om bij hun thuis even pauze te houden. Erg gastvrij, waarbij de hele familie zich om het gezelschap buitenlanders verzamelt en heel graag op de foto wil. Leuk dit soort ontmoetingen. De wandeling werd afgerond met een bezoek aan de werkplek van Els, die hier meteen afscheid nam. Het feit dat ze hier alleen moest werken in samenhang met de wel erg sombere accommodatie was haar alles bij elkaar te veel om het nog langer vol te houden; ze gaat nu naar Kathmandu om daar bij een kinderhuis aan het werk te gaan.

De volgende ochtend opnieuw met de lokale bus, nu naar het verder op de weg naar Tibet gelegen Last Resort met de bedoeling om daar te ontbijten en te bungyjumpen (voor de liefhebbers). Ontbijt is gelukt, bungyjumpen niet omdat er geen begeleidend personeel beschikbaar was. Het raften op de Bhote Kosi rivier ging niet door wegens gebrek aan belangstelling vanuit de groep, zodat het bungyjumpen een dag later toch nog door kon gaan.

Terug gewandeld naar het resort Borderlands, een heerlijk oord, om lekker te relaxen. Hier hielden we 's-middags onder leiding van Bharat onze evaluatie. Er zaten veel herkenbare zaken in de diverse verhalen. Zo bleek vrijwel iedereen tegen het Nepalese onderwijssysteem aan te lopen. Het veel kopiëren van teksten uit boeken, het opdreunen van lesjes waarbij niet gekeken wordt of de leerlingen het wel begrijpen, leraren die liever lui dan moe zijn en meer van dat soort zaken. En dan ook nog eens de vele vrije dagen waarop geen les gegeven wordt en die in veel gevallen volstrekt onverwacht opkomen. Ook is het moeilijk om te ervaren dat men er hier aan gewend is dat leraren de kinderen met een stok slaan bij wijze van straf. Dit alles geeft ons als vrijwilligers vaak het gevoel dat we niet altijd even effectief bezig kunnen zijn en tegen zaken aan lopen waar we niet aan gewend zijn. Hierop krijgen we terug dat we gewoon niet kunnen en mogen verwachten dat wij het systeem veranderen en dat het al heel belangrijk is dat we er zijn en dat de kinderen hierdoor in staat zijn hun Engels te oefenen. Alles bij elkaar een hele goede bijeenkomst en heel fijn om elkaars ervaringen uit te wisselen.

Het weekend hebben we op zondag afgerond door degenen die dat wilden een bungyjump te laten maken in de kloof van de Bhote Kosi rivier bij het Last Resort. Een duizelingwekkende hoogte van 160 meter, waar ik mezelf niet aan heb gewaagd. Wel heb ik mogen genieten van de angstkreten van de springers. Volgens het Last Resort is dit de hoogste plek ter wereld om te bungyjumpen. Of dat zo is weet ik niet, maar hoog is het wel....

En hierna met de lokale bus weer terug naar Kathmandu. Als groep komen we voor het afscheid niet meer bij elkaar. De tijd gaat overigens best snel: op 13 maart wordt de volgende groep vrijwilligers verwacht om aan hun introductie te beginnen.

Over mijn wederwaardigheden in het klooster op dit moment maak ik een apart verhaal.

Tot zover...

Namaste!