Laat ik met de hond beginnen. Aanvankelijk leek hij van plan mij te verscheuren (en als er geen ketting was geweest zou hij dat waarschijnlijk ook wel gedaan hebben); inmiddels schijnt hij zich min of meer er bij neergelegd te hebben dat mijn aanwezigheid hier voor een tijdje een gegeven is. Ik kan hem nu vaak passeren waarbij er slechts een oog open gaat, soms komt er nog een klein grommetje. Maar of het ooit zover komt dat hij en ik echt vriendjes worden....

Ik heb nu ervaring met het lesgeven aan alle klassen en ik moet zeggen dat de ervaringen per klas heel verschillend zijn. Mijn dag begint om 8 uur met de leerlingen van klas 4 (de hoogste klas). Momenteel zijn dat 2 leerlingen van 21 en 24 jaar oud. Zij spreken heel behoorlijk Engels en zijn in staat om stukken uit de krant te lezen. Die neem ik op de eerste dag van de week vanuit Kathmandu voor ze mee en dan gaan we stukjes uit de krant lezen. Ik help hen daarbij door de moeilijke woorden uit te leggen en de uitspraak te corrigeren. En doorgaans is er nog een korte discussie naar aanleiding van hetgeen we gelezen hebben. Ook het lesboek dat we gebruiken bevat verhalen die echt ergens over gaan en ook daar hebben we gesprekken over. Kortom: gewoon leuk om met deze jongens te werken.

De volgende les begint om 8.45 uur (elke les duurt 45 minuten) en dat is klas 1A. Als ze er allemaal zijn is dat een groep van 10 jongens in de leeftijd van rond 10/12 jaar). Een lastige groep, die niet altijd echt gemotiveerd is. Ten eerste komen ze vaak te laat binnen en maken daarbij een hoop kabaal. Zo gaat er vaak een kwartier van de les verloren. Ze hebben ook een soort gong om de leerlingen voor de les bij elkaar te krijgen. Ze hangen dan een beetje uit het raam en slaan op de gong zodat de afwezigen weten dat ze zich moeten melden voor Engelse les. Probleem alleen is dat deze gong in een laatje van een van de bankjes ligt. Omdat ze die gong nooit in dezelfde la terugleggen beginnen ze achterin met het open van de laatjes, ze vervolgens met een harde klap te sluiten en deze handeling te herhalen tot de gong gevonden is. En dan te bedenken dat er 14 bankjes met 4 laatjes zijn.... Ik heb eens geprobeerd de gong op een bepaalde plaats neer te leggen zodat deze procedure wat veraangenaamd zou kunnen worden: vergeefs, de volgende keer lag het ding weer in een laatje... Het lesgeven aan deze groep is moeizaam. Het niveau van de groep verschilt onderling nogal. Er zijn er bij die best willen, maar er zijn er ook waarbij dat wat minder het geval is. Het lezen van verhalen uit hun boekje is lastig voor ze; ze begrijpen doorgaans niet waar het over gaat en zijn niet goed in staat om daar met eigen woorden iets over te zeggen. De les afsluiten met tekenen en kleuren of een spelletje vinden ze altijd leuk.

Hierna komt klas 1B, bestaande uit 9 leerlingen van 11 tot 15 jaar oud. Ook hier is het niveau verschillend. Ze schrijven graag lessen over, maar omdat dat volgens mij weinig nut heeft probeer ik dat te beperken, hoewel ik het mezelf een stuk makkelijker zou maken door dat wel te doen. Dus ook hier probeer ik toch met ze te oefenen door ze bijvoorbeeld een oefening vanuit hun boek te laten doen met een klein rollenspelletje. En ook hier maak ik ze blij met een spelletje en wat tekenwerk.

Vervolgens klas 2: 10 jongens van 12 tot 15 jaar. Een gemotiveerde groep waar ik veel mee kan. Ze doen graag de oefeningen uit het boek, stellen vragen en doen gewoon leuk mee. En dat motiveert. Maar ook hier blijkt dat ze de verhalen die ze lezen doorgaans niet echt begrijpen. Kopiëren willen ze wel, maar, zoals ik al zei: zinvol vind ik dat niet. Ik probeer ze echter wel te helpen door de verhalen langzaam stukje bij beetje met ze te herhalen en daar vragen bij te stellen. Ik denk dat dat een beetje gaat werken.

En dan komt klas 3; bestaande uit 6 leerlingen van 15 tot 19 jaar. Persoonlijk vind ik dit een leuke groep, omdat ik met hen ook gesprekken kan voeren. Ze stellen vragen en zijn ook in staat om de verhalen uit het boek redelijk te begrijpen. Hun Engels is heel behoorlijk. Ze zijn zo goed als door hun boek heen en ik heb inmiddels een nieuw boek voor ze beschikbaar, zodat ik met deze groep even vooruit kan.

Na de lunch komt klas UKG aan bod. Die bestaat uit 4 leerlingen van 9 tot 11 jaar oud. Een lastige groep die gewoon moeilijk is te hanteren. Ze maken veel kabaal en zijn moeilijk stil te krijgen (en te houden). De verhalen uit de boekjes begrijpen ze totaal niet, zodat daarmee doorgaan volstrekt zinloos is. Dus maar weer woordjes repeteren, tekenen en spelletjes doen. Ik ga binnenkort proberen een Engels memoryspel met ze te maken (Henk Darphorn, bedankt voor de suggestie!). Memory vinden ze sowieso erg leuk; ze grissen het spel zo ongeveer uit mijn handen. Maar al met al kost deze groep gewoon veel energie.

Dan geef ik hierna privéles aan Karma Tharchen. Hij is de leermeester van de monniken en ik word door hem in zijn eigen kamer ontvangen. Hij wil Engels leren vanuit een taalgidsje Tibetaans-Engels. Ik help hem daarbij met het verbeteren van zijn uitspraak. Helaas is zijn Engels echt niet te verstaan als je het gidsje er niet bij hebt. Komt bij dat hij de les regelmatig overslaat omdat hij druk is (zo is hij tevens kleermaker van het klooster), naar een puja moet of gewoon geen energie/zin heeft. Ik zie dit maar als een leuke onderbreking tussen 2 lastige groepen. Ik krijg bij hem altijd een beker warm water en een halve mandarijn. En er gaat van deze man gewoon veel rust uit.

Mijn lesdag wordt afgesloten met klas ABC, bestaande uit 4 leerlingen van 8 tot 10 jaar oud. Ook een lastige groep met veel lawaai en weinig discipline. De verhalen uit het boek begrijpen ze totaal niet. Woordjes kennen ze, want als ik plaatjes aanwijs worden de bijbehorende Engelse woordjes feilloos opgedreund. Maar zinnen maken is een ander verhaal. Als ze een potlood willen hebben is het: 'teacher, pencil'. Als ik ze vervolgens probeer duidelijk te maken dat dat wel iets beleefder kan in de vorm van 'teacher, do you have a pencil for me?', dan kijken ze je aan of ze water zien branden. Dan repeteer ik dus maar weer wat woordjes en sluit ik de les af met spelletjes, want dat vinden ze altijd leuk en dan zijn ze gewoon even stil. En na afloop van deze les ben ik toch wel blij dat het erop zit voor die dag.

Na deze les is het tijd voor thee en moet ik de hoofden van een aantal jongens met een zalf tegen hoofdschimmel insmeren. Of dat erg zinvol is weet ik niet omdat ze er niet altijd zijn en omdat ik er in de weekends niet ben. De behandeling wordt dus niet echt consequent uitgevoerd. Maar ik doe gewoon mijn best en koop elke week in Kathmandu de nodige tubes zalf om op die hoofden leeg te smeren.

En hierna mag ik dan terug naar het appartement. De monniken zelf hebben hierna nog les in het Tibetaans schrijven, gevolgd door een puja (een dienst in de tempel, waarbij Tibetaanse gebeden worden gepreveld). Ze hebben sowieso lange dagen: ze staan om 5 uur op en beginnen de dag met een puja en eindigen de dag om 18.30 met zelfstudie. Verklaart misschien ook wel waarom sommige leerlingen zo weinig concentratie aan de dag leggen.

Nog een aardige anekdote die ik tijdens een puja heb ervaren: tijdens de dienst ging de ringtone van de mobiele telefoon van de voorganger af. Hij nam de telefoon gewoon op, voerde uitgebreid op luide toon zijn telefoongesprek en ging daarna weer verder met reciteren...

En nog een aparte ervaring: bij mijn stoel vind ik regelmatig stokken, waarbij ik me aanvankelijk afvroeg wat ik daarmee moest. Blijkt dat ze er zelf aan gewend zijn bij wangedrag met een stok geslagen te worden. Ik maakte afgelopen week, toen het weer eens erg wanordelijk was, mee dat een van de leerlingen mij een stok aanreikte met de woorden 'teacher, stick'. Met andere woorden: mep er maar op los. Nu wil ik me daar als vrijwilliger echter niet mee inlaten en hoop ik op een andere wijze de komende tijd te overleven.

Verder wil ik kwijt dat ik redelijk wat vrijheid heb als het gaat om de indeling van de klassen. Als ik denk dat een leerling in een te hoge of te lage klas zit kan ik hem vragen in een andere klas plaats te nemen. Zo heb ik van de week een van de leerlingen uit klas 1A naar klas 2 kunnen laten gaan omdat hij in klas 1A duidelijk onder zijn niveau werkte. En dat vind ik dan ook wel weer leuk om te ervaren, ik heb dan ook echt het gevoel zo'n jongen wat verder te helpen.

En dan wil ik dit verhaal afsluiten met opnieuw een busannekdote. Omdat het nog altijd festival in Sankhu was kwamen de bussen uit Kathmandu overvol in Sankhu aan. Tegelijkertijd stonden er in Sankhu drommen mensen om in een bus richting Kathmandu te komen. Nu zou je verwachten dat je dan eerst een bus leeg laat lopen om vervolgens in een lege bus te stappen. Niet dus. Mensen die de bus in wilden stapten gewoon tegen de richting in de bus in en lieten de uitstappers er niet uit zodat de 2 stromen grote moeite hadden om in, dan wel uit de bus te geraken. Sommigen stapten zelfs door de raampjes naar binnen. Ik was zelf zo stom om te wachten op uitstappers, zodat ik er in kon, maar intussen werd ik voorbij gelopen door kleine Nepalezen die onder mijn armen door naar binnen kropen. En achter mij riepen ze notabene of ik maar op wilde schieten. En dan te bedenken dat opschieten niet een eigenschap is die als eerste naar boven komt als je de Nepalese volksaard wilt beschrijven. Werkelijk ongelofelijk: nog erger dan Nederlanders!

Dat was het dan voor nu!

Namaste!