De afgelopen week heb ik in het klooster geen Engelse les gegeven vanwege een grote puja, die 7 dagen heeft geduurd. En daar moeten alle monniken, groot en klein, bij zijn. Voor die die tijd zijn ze druk bezig geweest met de voorbereidingen, zoals ik in een vorig verhaal heb verteld. Daardoor heb ik in die tijd de hogere klassen (2, 3 en 4) ook geen les kunnen geven. En dat alles betekende dat ik onverwacht wat extra vrije tijd had.

Die heb ik afgelopen maandag ingevuld door een uitstapje naar Nagarkot, een plaatsje zo'n 12 kilometer van Sankhu, gelegen op ongeveer 2000 meter hoogte. Ik was te voet begonnen vanaf Sankhu, maar even over de helft hoorde ik het inmiddels vertrouwde gebrom van een bus die omhoog kwam. Toen moest ik snel beslissen of ik deze bus voorbij zou laten gaan of dat ik mijn hand zou opsteken (en dan niet om te groeten). Het is de hand geworden en op een comfortabel plekje (naar Nepalese begrippen) voorin de bus heb ik de overige 6 kilometer naar boven afgelegd. Daar heb ik gelogeerd in een hotel in een kamer met uitzicht op de bergen. Vanwege het mooie heldere weer was het uitzicht grandioos: de hele Himalaya was te zien, van het Annapurna massief tot aan de Mount Everest. De zonsondergang en zonsopgang vanaf het hotelterras waren ongekend mooi. Kortom: dit uitstapje was alleszins de moeite waard!

Na het ontbijt op het hotelterras (met de bergen als achtergrondpanorama) weer met de bus naar een punt tussen Nagarkot en Bhaktapur om daar vandaan te wandelen naar Changu Narayan, waar zich een prachtig tempelcomplex, dat op de werelderfgoedlijst staat, bevindt. De eeuwenoude tempels met hun prachtige houtsnijwerk zijn werkelijk prachtig. Het geheel ligt wat buiten de gangbare toeristenroutes en daardoor is het er niet overdreven druk. En dat maakt een bezoek aan dit complex extra de moeite waard. Al zijn ook hier wel wat souvenirverkopers die overal 'special prices' voor maken. Verder hiervandaan terug gewandeld naar de weg naar Sankhu en met de bus terug.

Voor de rest van de week wilde ik de puja in 'mijn' klooster bijwonen. Zoals ik al zei, duurt de hele puja in dit geval zo'n 7 dagen. Al die tijd, dag en nacht, zijn er monniken in de gompa (tempel) die blijven reciteren. Overdag zijn dat vooral de jongere monniken, 's-nachts zijn de ouderen aan de beurt. En overdag vinden er lange sessies, waar alle monniken bij zijn, plaats. Ik heb er voor gekozen om de laatste 2 dagen bij te wonen. Hoewel ik er niks van kon verstaan of begrijpen gaat er toch een heel bijzondere sfeer van deze sessies uit. Je kunt er je eigen gedachten bij hebben en dan kan het ook van alles met je doen. Vooral gisteren (3 maart) was heel bijzonder. Dat reciteren wordt regelmatig afgewisseld door het slaan op grote trommels (16 tegelijk) en dat is heel imponerend. En het trommelen wordt afgewisseld door het blazen op grote horens. In de middag hadden de monniken grote gele kappen op en Lopen Rimpoche (de voorganger zal ik maar zeggen) werd getooid in een heel bijzonder kostuum. Dat maakte het geheel nog indrukwekkender. Op een gegeven moment gingen alle monniken naar buiten om een brandoffer te brengen. Voor in de tempel stond namelijk een soort beeld met versieringen dat ze van stro, bamboe, boter en deeg hadden gemaakt en beschilderd. En dat beeld moest verbrand worden met de nodige rituelen. Ik vond het geweldig dit hele gebeuren te mogen ondergaan en dat ik het allemaal van dichtbij mocht meemaken. Ik hoop aan de hand van de foto's iets van deze sfeer over te brengen. Maar of dat helemaal lukt... Ik beschouw het ook maar een beetje als een cadeautje voor mijn 8^e trouwdag gisteren.

En over gisteren (de trouwdag van Loek en mij) gesproken: toen ik terugkwam van de puja vond ik op tafel een felicitatiekaart van Jeroen (mijn huisgenoot) met een uitnodiging om uit eten te gaan in een restaurant naar keuze in Sankhu, samen met Micha (een andere vrijwilligster die tijdelijk bij ons verblijft). Erg leuk. Nu is het zo dat de keuze aan restaurants in Sankhu beperkt is tot 2, dus zoveel valt er niet te kiezen. Het is het bamboerestaurant geworden. Het restaurant bestaat uit een aantal wiebelende tafels en stoelen, een roze koelkast, gifgroene muren en wat peertjes met TL-licht. De achtergrondmuziek wordt verzorgd door wisselende mobiele telefoons. Naast ons bestond het achtergrondgeluid uit het luidruchtig leegslurpen van soepkommen door 2 in leer gestoken jonge Nepalezen. En zo rond 8 uur is het sluitingstijd en gaat de motor naar binnen.

Al met al een bijzondere dag....

Namaste!