De afgelopen week was een gewone werkweek in het klooster. De afwezigheid van 1 of meer klassen zonder aankondiging begin ik namelijk intussen ook normaal te vinden. Want klas 4 heb ik deze week helemaal niet gezien en klas 3 maar 1 keer; klas 2 heb ik twee keer gehad. Betekent dat ik me vooral heb bezig gehouden met de klassen 1A, 1B en UKG en ABC. En dan nog de privélessen met Karma Tharchen.

Een tamelijk vermoeiende week omdat die klassen met de kleine monniken alleen maar energie kosten en nauwelijks energie geven. Ik heb een spelletje geprobeerd met kaartjes van losse woordjes met de bedoeling om daar zinnen van te maken (tip van Nina), maar dat werkte niet. Ze luisterden totaal niet naar de bedoeling en begonnen met de kaartjes te gooien, wat ik toch wel een redelijke frustrerende ervaring vond. Ik heb die les daarom voortijdig beëindigd om weer even tot mezelf te komen. En ook in de andere klassen krijg ik steeds meer het gevoel in een vicieuze cirkel te zitten van woordjes opdreunen aan de hand van plaatjes (waarbij de woordjes veelal bij plaatjes in het boek zijn gekliederd). Maar een fatsoenlijke zin krijg ik er niet uit. Als ze willen schrijven is het: 'teacher, writing'. En dan gaan ze weer braaf de lessen overkalken. En ik laat dat dan maar zo, ik weet even niks meer. De verhalen in het boek sla ik helemaal over omdat ze daar absoluut niks van begrijpen. Ik begin me echt af te vragen of we met Cross Borders op deze manier moeten doorgaan met het geven van Engelse les aan deze groepen. Dat heb ik ook aangegeven in het overdracht document dat ik voor Cross Borders en mijn opvolgster heb moeten maken. Ik denk ook dat een belangrijk deel van het probleem zit in het feit dat de vrijwilligers geen Nepalees spreken en daardoor niet goed in staat zijn om de oefeningen uit te leggen. Misschien zou het helpen als de vrijwilligers deze groepen les gaan geven samen met een oudere monnik die redelijk Engels spreekt. Overigens denk ik dat ik de komende dagen het geven van Engels maar ga laten voor wat het is; gewoon maar spelletjes en zo doen, lesjes overschrijven en dat soort werk. Gewoon om het me zelf wat gemakkelijker te maken.

Vorige week had ik foto's laten afdrukken van de grote puja en die had ik meegenomen. Ze werden zo ongeveer uit mijn handen gegrist; geweldig vonden ze het. Maar ik had bij lange na niet genoeg foto's voor alle monniken zodat ik deze week weer een nieuwe voorraad heb laten afdrukken. Afgelopen week ben ik ook begonnen met het maken van foto's van iedere monnik afzonderlijk om daarmee een 'smoelenboek' te maken voor Jenny, mijn opvolgster. En die foto's heb ik ook maar laten afdrukken, heb ik in ieder geval voor iedere monnik persoonlijk een foto. En wat ook blijkt te scoren is het plakken van stickers in de schriftjes of op de polsjes. En dan had ik van de week het idee opgevat om ballonnen uit te delen: bingo! Alleen was ik zo stom geweest om die ballonnen alleen uit te delen aan de klassen UKG en ABC. En dat was binnen de kortste keren in het hele klooster bekend zodat ik belaagd werd door teleurgestelde monnikjes van de groepen 1A en 1B; die had ik afgescheept met stickertjes. Helemaal fout dus. Toen ik terugliep naar Sankhu werd mij nageroepen: 'tomorrow balloons for 1A and 1B, teacher'. En gelukkig had teacher nog een zakje ballonnen achter de hand zodat 1A en 1B de volgende ochtend alsnog van de gewenste ballonnen was voorzien.

Inmiddels begin ik zo'n beetje aan de laatste weken/dagen van mijn verblijf hier. Zo arriveren vandaag de laatste vrijwilligers van de nieuwe groep die ons gaat aflossen. En ik merk dat ik het onderhand ook wel fijn vind om weer naar huis te gaan; ik vind het wel goed geweest. In de weekends ga ik nog steeds naar Kathmandu om de andere groepsleden te ontmoeten en lekker te eten. En om lekker te relaxen bij Gaia met een drankje en een goede internetverbinding.

Vandaag ben ik voor de derde keer geweest naar Boudhanath, de grootste stupa van Nepal. En opnieuw vond ik het prachtig. Ik vond het absoluut geen straf om hier weer opnieuw te zijn. De sfeer opsnuiven, de mensen observeren, prachtig. Ik werd hier aangesproken door een man die met mij een interview wilde houden over mijn ervaringen met Nepal. Ik was er aanvankelijk wat afhoudend over maar de man maakte een oprechte indruk op me. Bovendien sprak hij goed Engels. Dus op een terrasje met uitzicht op de stupa raakten wij aan de praat. Deze man liet mij zijn uitgebreide cv zien in een van de tijdschriften die hij bij zich had. Dit tijdschrift gaf hij zelf uit. Dit tijdschrift heet 'Quarterly Development Review', gericht op de ontwikkeling van vrouwen en kinderen, milieu en toerisme in Nepal. Hij heeft diverse illustere personen ontmoet, zoals Jimmy Carter, Dr. Elinor Ostrom (nobel prijswinnares economische wetenschap), Ban Ki-moon (secretaris generaal van de VN), Rick Perry (gouverneur van de staatTexas), Kofi Annan (voormalig secretaris van de VN) en meer hooggeplaatste personen. Hij toonde alles aan met foto's en artikelen. Of de naam 'Henk Dijkstra' in dit rijtje thuishoort weet ik nog zo net niet... Deze man (hij heet Ram Kumar Khatri en zijn naam is inderdaad via Google te vinden) is lid van de Rotary hier en hij houdt zich ondermeer bezig met een soort 'Peace Centre'. Hij was op zoek naar ambassadeurs van diverse landen hij vroeg of ik 'unofficial chief peace ambssador' voor Nederland wilde zijn. Ik kreeg dan ook gratis de beschikking over een kamer met keuken waar ik mocht verblijven bij volgende bezoeken aan Nepal. Ik gaf aan dat ik daar nog niet zo zeker van was, maar interessant is dit alles wel. Hij wilde een foto en een cv van me hebben. En die foto zou bij die kamer en in zijn tijdschrift (bij het interview) geplaatst worden ('de chief peace ambassador of the Netherlands'). In het interview vroeg hij wat mijn positieve en wat mijn negatieve ervaringen met Nepal waren. Of ik getrouwd was en kinderen had. Mijn antwoord dat ik met een man getrouwd was bracht hem tot enig nadenken, maar hij zei toen dat ik Loek bij een volgend bezoek zeker mocht meenemen. En hij vroeg wat ik in mijn leven nog verder wilde bereiken. Hij vond dat ik overal 'nice answers' op gaf. Na uitwisseling van de mailadressen en telefoonnummers gingen we uit elkaar. Voor mij toch wel een heel bijzondere ontmoeting met reden tot nadenken....

En nu op naar mijn laatste volle werkweek hier....

Namaste!